Galatasaray ve Fenerbahçe'nin Ziraat Türkiye Kupası finaline bakış açısındaki fark maçın başlamasıyla beraber oyuna yansıdı. Krizden çıkmak için tek çıkış yolu kupayı kazanmak olan Galatasaray, sezonu 31. haftadaki Başakşehir maçında bitiren Fenerbahçe'ye karşı çok daha istekli başladı karşılaşmaya. Sarı-kırmızılılar organize olmayı pek beceremeseler de, istekli görüntüleriyle üstünlüğü ele aldı. Podolski'nin şut denemeleri ve duran toplarla pozisyon üreten Galatasaray golü de buldu. Fenerbahçe'nin sezon boyunca en güçlü bölgesi olan merkez orta sahası etkisizdi. Bu durum Galatasaray'ın normal şartlarda oldukça zor olan işini kolaylaştırdı.
İkinci devrenin başındaki Fenerbahçe baskısı oyunun olağan gidişatıydı. Takım savunması kötü olan Galatasaray topun arkasında bekleyerek ekstra önlem alma yolunu seçti. Oyunun böyle akacağının muhtemel olduğu bir maçın devre arasında van Persie'den vazgeçmek, Pereira'nın hanesine bir hata daha yazdı. Uzun süredir maç oynamayan Markovic'i oyuna alma tercihi, F.Bahçe çalıştırıcısının da en az oyuncuları kadar maçın içinde olmadığının göstergesiydi. Bunlar aslında Pereira'nın veda değişiklikleriydi.
Dakikalar ilerlerledikçe Galatasaray'ın gücü tükendi ama Fenerbahçe'nin bu durumu değerlendirecek motivasyon ve isteği hiç olmadı. Sarı-kırmızılı futbolcular, topu ileride tutamadıkça kendi yarı sahasında hapsoldu ancak Fenerbahçe pozisyon üretecek organizasyonu bir kere bile gerçekleştiremedi. Topu gelişi güzel uzaklaştırıp sonrasında geri gelmesini beklemekten başka hiçbir şey yapmayan sarı-kırmızılı futbolcuların mücadelesi skoru korumaya yetti.
Finalde; kupaya daha çok ihtiyacı olan, onu daha çok isteyen taraf kazandı. Futbol adına pek bir şey izlemediğimiz maçta, farkı ortaya çıkaran faktörler istek ve mücadeleydi.
