Yahya Kemal'e atfedilen meşhur hikayedir: Adamın biri Yahya Kemal'e gelir, şiirlerini okuyup değerlendirmesini ister. Yahya Kemal şiirleri okurken adam, “karar veremedim üstad, acaba şiir mi yazsam, resim mi yapsam” diye sorar. Yahya Kemal hiç düşünmeden “sen resim yap” der. “Ama daha tablolarımı görmediniz ki üstad” diyen adama Yahya Kemal “şiirlerini gördüm ya!” diye cevap verir.

Selahaddin Demirtaş'ın kötü siyasetini görünce insan ister istemez o kötü esprilere rağmen keşke komedyen olsaydı, siyasete hiç bulaşmasaydı diyor.

Hayatı boyunca komedyenim diye ortalıkta dolaşan ve hayatı boyunca tek bir sağlam espri üretememiş, devletten nemalanmış, kötü sanatçılar mahallesinde kollanmış, medya tarafından rüzgarı estirilmiş komedyen bozuntularından Selahattin Demirtaş'ın neyi eksik? Sonuçta Aydın Doğan'ın kanallarına 3 kez üst üste çıkarılsa, kötü esprilerine bir kaç da gülme efekti eklense, Türkiye'nin Şarlo'su olarak epeyce iş yapardı.

ABD seyahati öncesinde verdiği röportajda ve ABD'deki açıklamalarında üst üste latifeler yapıyor komedyenimiz. Bir Pişekar değil ama, pişkin olduğuna şüphe yok. Bir yandan Doğu ve Güneydoğu'da yoksul Kürt çocuklarını ölmeye ve öldürmeye gönderiyor; diğer yandan profesyonelce mizah üretebiliyor. Elinde ve yüzünde merhum Yasin Börü'nün kanını taşırken, insanları hem güldürüp hem öldürebildiğini gösteriyor.

Türkiye'nin Kürt Şarlo'su en komik esprisini de hafta içinde bir gazeteye

yapmış: “Barışa giden yol belli artık, AKP'nin durdurulması lazım” demiş. “AKP'nin siyaseten en azından barış noktasına mecbur bırakılması lazım, ya da AKP devrilecek...”

Şarlo Selahaddin, mizahının zirvesine işte tam da bu noktada ulaşıyor ve devam ediyor: “Yani bu ülkede erken seçim olur, başka bir şey olur, AKP'den ülke kurtulur ve bu şekilde çözümün önü açılır, başka yolu görünmüyor bunun.”

Evet... Tam bir mizah başyapıtı... Bir erken seçimle AK Parti'nin devrileceği ifadesindeki ironiyi geçiyorum. “Başka bir şey olur, AKP'den ülke kurtulur” sözüne kahkahalarla gülüyorum.

“Başka bir şey” nedir acaba?

Bir askeri darbe mi? Suikast mi? İsyan mı? Yoksa NATO güçlerinin ya da ABD birliklerinin Türkiye'yi işgali mi?

Sosyalist, Marksist, Leninist, Stalinist ve daha nice meş'um sıfatı keyfe keder üstünde taşıyan bir şahsın TSK'dan darbe beklemesi ya da emperyalist dediği odakların işgaline bel bağlaması, sandıksız, seçimsiz, milli iradeyi hiçe sayan faşizan bir geleceğin özlemini duyması mizah değil, ironi değil de ya nedir?

İliklerine kadar faşist olup faşizmden şikayet edebilmeyi ancak tecrübeli bir palyaço bu kadar kusursuz icra edebilirdi.

Aslına bakarsanız, Demirtaş ve HDP'nin, konuştuklarında Türkiye kamuoyuna değil, AB ve ABD yöneticilerine konuşmaları da eşsiz mizahlarının bir yansıması.

Sandıkla yol alamayacaklarını gördüler, şiddetin fayda getirmediğini fark ettiler, kendilerine oy veren Kürtlerin ve diğerlerinin HDP'den uzaklaştığını hissettiler. Arkalarında AB ve ABD içindeki Türkiye düşmanı merkezler dışında hiç kimse kalmadı.

Başarılı terör operasyonları ve dokunulmazlıkların kaldırılması süreci karşısında acilen masa kurmaları gerekiyor ve bunu da AB ve ABD aracılığıyla yapmaya çalışıyorlar.

Bu arada, Selahattin Demirtaş ile Kandil arasındaki tuluatı da keyifle izliyoruz. “PKK'dan yapılan açıklamaları eleştiriyoruz, böyle olmaması lazım” diyor Şarlo; “Biz PKK'nın şiddet kullanarak, silah kullanarak mücadele etmesini tasvip etmedik hiçbir zaman” diyor.

Belli ki komedyenlik becerisini artık sınırların ötesine taşımaya, sanatın evrenselliğini kendi içinde “pratikleştirmeye” çalışıyor. Muhtemeldir ki bu cüretkar sözleri için Kandil'den şamar yememe sözü almış; ama Batılı dostlarını inandırabilecek mi? Çok da önemli değil.

Bütün umudunu Rusya, AB ve ABD'ye bağlamış olan Demirtaş'a Mahabat Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı merhum Kadı Muhammed'i tekrar hatırlatmak lazım. Kürtleri önce kullanan, sonra da Cumhurbaşkanlarının idam sehpasında asılışını seyredenler, başarısız bir komedyenin harcanmasına mı acıyacaklar?

Demirtaş yol yakınken siyaseti bırakıp komedyenliğe başlamalı.

Palyaçonun siyasi misyonu bitip de tiyatrodan kovulduğunda, arkasından, “bu sefer güldürmedi” diyecek bir tek kişi bile olmayacak.