Perşembe günü ajanslara düşen Karabükspor’un KARDEMİR işçilerini ziyaret haber ve fotoğrafları ile başlamak lazım. Şehir takımı derken tam da o kareleri, ve o içeriği anlıyorum ben. Şehir takımının yöneticileri şehrin derdi ile dertlenen, şehrin insanının nasıl yaşadığını, neyi sevdiğini, neye meraklı olduğunu bilen ve anlayanlardan oluşmalıdır. Genellikle 1965 senesinde başlayan her şehre bir takım hamlesi, başlangıçtan 80’lere kadar “şehr-i emin”lere dayanmaktaydı. Her şehirde civarın sözüne güvenilir, hatırı sayılır, ahali tarafından sadece servetiyle değil, insanlığı ile saygı gören eşrafı şehir takımlarının yöneticisi olurdu. 1980’lerde başlayan sosyo ekonomik dönüşüm, kolay para kazanan yeni zenginlerin futbolu keşfetmeleri ile oyunun yönetici sınıfını da değiştirdi. Başlangıçta taraftara hoş gelen bu yeni kulüp yöneticileri, kısa dönemsel başarılar yaşatmışlarsa da birçok şehir kulübü zamanla altından kalkılması çok zor ekonomik tablolarla baş başa bıraktılar kulüpleri. Kötü yönetilen kulüplerle şehrin bağı koptu ve futbol kulüpleri şehirle ünsiyet (bağlantı) kuramayan ayrık yapılara dönüştü.
Karabükspor’un verdiği o fotoğraf tam da bu yüzden çok önemli ve anlamlı. Bir başka önemli bulduğum hamle ise geçtiğimiz haftalarda Bursasporluların başlattığı forma kampanyası. Bir Bursaspor taraftarının kampanyayı bana anlatırken kurduğu cümle Bursasporluların meseleyi kavradıklarını gösteriyordu: Elde edilecek gelirden daha önemlisi çocuklara Bursaspor’u sevdirmek abi...
Yaşadığınız, kendinizi ait hissettiğiniz şehrinizin takımı olması 15 günde bir şehrin farklı toplumsal kesimlerinin stadyumda buluşup sevinmeleri, üzülmeleri güzel bir şeydir. Veya gurbette iseniz şehrinizin takımını takip etmeniz sıla ile irtibatınızı devam ettirmeye yarar mesela. Cümleleri süsleyip uzatmaya gerek yok. Kitabın ortasından yazalım; insanın kendisini ait hissettiği şehrin bir takımı olmalı ve o takım desteklenmeli...
Şehrinin takımından bihaber yaşamak günah değildir tamam ama kesinlikle ayıptır vesselam....
