O gece, hemen her türden ikinci el eşyanın alınıp satıldığı "www.gittidiyor.com" adlı internet sitesine girmeseydim, hiç kuşkusuz ki bu hüzünlü hikâye de asla yazılamayacaktı. İyi ki bir kaç eski film posteri bulabilmek amacıyla ziyaret edeceğim tutmuş o siteyi. Ve iyi ki de satışa sunulmuş binlerce parça eşya arasında -aslında hiç bir ilgim yokken- "müzik aletleri" bölümüne bakmışım. Çünkü akla hayâle gelmeyecek bir vesileyle Türk rock müziğinin gelmiş geçmiş en muhteşem gitar çalan adamını ve onun Allah sevgisiyle dolu merhametli yüreğini yakından tanıma olanağı buldum.
Her şey, bundan bir kaç gün önce, meraklılarının yakından takip ettiği bu sitede alışılmadık bir renk ve görünüme sahip olan göz alıcı bir gitarın satış için müzayedeye konulduğunu fark etmemle başladı. Gitarın fotoğrafının hemen altındaki "açıklamalar" bölümünde kırık dökük, ama oldukça sempatik bir Türkçeyle cihazın teknik özellikleri tanıtılmaktaydı. Fotoğrafını görür görmez bu gitarı bir yerlerden tanıdığımı düşündüm. Hafızamı biraz zorlayınca da bunun Türk rock müziğinin en usta gitaristlerinden, hattâ bana göre en iyisi olan ünlü besteci-yorumcu Asım Can Gündüz'e ait olduğunu hatırlayıverdim. Nitekim, açıklama metninin bir yerlerindeki şu cümleler de hafızamı doğrular nitelikteydi: "Bu eşsiz gitar, rock müzisyeni Asım Can Gündüz'e aittir ve şimdiye kadar sayısız konsere, televizyon şovuna konuk olmuştur."
Ancak, beni asıl can evimden vuran açıklama ise biraz daha aşağılardaydı: "Görmüş olduğunuz enstrüman, Dağıstanlı Müslüman bir ailenin iki küçük çocuğunun yararına satılacaktır."
Bu son cümleyi okur okumaz hiç zaman kaybetmeden ilanın "satıcıyla bağlantı kur" bölümüne girerek, henüz kim olduğunu bilemediğim muhatabıma bir mesaj yazdım ve kendimi kısaca tanıttıktan sonra da şu soruyu yönelttim: "Siz, Asım Can Gündüz'ün gitarına sahip bir müzisyen misiniz, yoksa doğrudan doğruya kendisi misiniz? Eğer gerçekten oysanız, sizi bu incelikli davranışınızdan dolayı bir gönül dostunuz olarak kutlamak istedim. İnanın ki koşullarım elverseydi, hele de satış amacınızı okuduktan sonra, bu müthiş enstrümana ben sahip olmak isterdim."
Cevabımı ise ertesi gün öğle saatlerinde gelen bir telefonla alacaktım. Telefondaki o sımsıcak ses, "Sevgili kardeşim, gönderdiğiniz dostane mesaj için çok teşekkürler" diye başladı söze ve bombayı patlattı: "Doğrudur, ben o gitarın sahibi Asım Can Gündüz'üm!" Ertesi gün de karşılıklı bir kahve içip gitarın satış öyküsünü kendisinden dinlemek üzere Gündüz ile Galatasaray-Asmalımescit'te, müzik enstrümanları satan dükkanların tam orta yerindeki bir kafeteryada buluştuk.
Şu anda 51 yaşında olan Asım Can Gündüz, bir göçmen ailesinin çocuğu olarak hayatının tamı tamına 25 yılını, yani bütün bir çocukluk ve gençlik dönemini ABD'de geçirmiş bir sanatçı. 1980'lerin başında kesin dönüş yaptığı bu ülkeyi bir daha da hiç özlememiş. Ömrünün neredeyse yarısının geçtiği New York'tan kişiliğinde kalan yegâne tortu ise Amerikan aksanlı Türkçesi. Onun dışında da "Amerikanperverlik"le arası pek iyi değil; aksine konuşurken ağzından hiç düşürmediği "Rabbim", "Şükürler Olsun", "İnşaallah" gibi sözcüklerle doğma büyüme pek çok Türkten çok daha "buralı" olduğu da aşikâr. "Bana bu saatten sonra hiç kimse ABD'yi satmaya kalkmasın" diyor ünlü sanatçı, "Çünkü pek çokları oraya doğru giderken ben insanlığımdan bezmiş bir vaziyette geri geliyordum. Allah'a şükürler olsun ki bugün artık buradayım ve vatandaşlarımla birlikteyim". Asım Can Gündüz, yeni dünyada yaşadığı yıllarda sıradışı gitaristliğiyle müzik çevrelerinde ciddi anlamda ses getirmiş bir kişilik. Öyle ki saniyede 24 nota basabilen o muhteşem parmaklarıyla vaktiyle pek çok prodüktörün, bu arada da efsanevî rock bestecisi Frank Zappa'nın dikkatini çekmiş ve kendisiyle bizzat tanışmış. Öte yandan, Jimmy Hendrix'in hayatını anlatan bir müzikalde bu büyük rock gitaristini canlandırması da kariyerinin ilginç olaylarından bir diğerini oluşturuyor.
Bu renkli müzik adamının bilinmeyen bir yönü de tipik bir "rocker"da gözlenmesi gayet olağan sayılan bazı özelliklere sahip olmayışı. İçki ve sigara kullanmıyor, hele de uyuşturucunun adını bile anmıyor. "Ben müzik yoluyla, pelteye dönmüş değil, aksine dipdiri kalan bir zihnin arayışındayım" diyor gülerek, "Daha kendisi ayakta duramayan bir müzisyen karşısındakilere ne öğretebilir ki?"
Gündüz'ü geçmiş yıllarda televizyon kanalları için yaptığı müzik-eğlence programlarından ve o programlardaki olağanüstü gitar solalarından hatırlıyoruz. İşte haberimizin merkezinde de bu sololar sırasında daima elinde bulunan çilek rengi ünlü gitarı yer alıyor. Yapımı tam üç yıl süren ve sapında besmele cümlesi bulunan efsanevî "Jenny"si...
Müzik üzerine sıkı bir sohbetin ardından, sözü en sonunda gitarın satış hikâyesine getirip soruyoruz: "Nereden icap etti Üstat?"
Bu konuda bütün ısrarımıza rağmen "şık olmayacağı" gerekçesiyle pek fazla konuşmak istemiyor. Ancak ısrarımız bunaltıcı boyutlara gelince de kısa bir bilgi vermekle yetiniyor. "Rabbim infak edin der. Ben de onun bu emrini yerine getiriyorum" diyerek başladığı sözlerinin ardında ise yıllardır titizlikle sakladığı bir sır gizli: "Türkiye'de ve İslâm dünyasının çeşitli bölgelerinde böyle bir kaç tane manevî evladım var. Bu iki gariban Müslüman çocuk da Dağıstan'ın Mohaçkale şehri yakınlarında yaşıyorlar. Oğlanın adı Abdullah, kızın adı ise Milana. Onları üzücü bir vesileyle tanıdım. Babaları ölmüştü, anneleri perişan bir vaziyetteydi. Son iki yıldır da elimden geldiğince yardım ettim. Hattâ bir tanesinin ciddi bir rahatsızlığı vardı, aileye biraz destek oldum ve çocuğu ameliyat ettirdiler. Ama ben zengin bir adam değilim. Ege'deki kulüplerde çalıyorum, konserler veriyorum ve onlardan kazandığım paralarla hem hayatımı sürdürmeye, hem de evlatlarımın ihtiyaçlarına yetişmeye çalışıyorum. Son zamanlarda yardım konusunda biraz sıkıştım. O zaman da aklıma benim biricik grand master gitarım geldi. Onu satayım da çocuklara biraz daha destek olayım dedim. Allah'ın işi, siz de ilanımı internette görmüşsünüz, bu vesileyle tanışmış olduk. İlgilendiğiniz için sağolun varolun. Kısmetse satarız ve kalbimizden geçenleri gerçekleştiririz."
Olayı daha geniş kitlelere mâletme ve bu muhteşem gitarı daha yüksek bir fiyata satma konusunda kendisine yardıma hazır olduğumuzu belirtmemize karşın, o kararlı duruşundan zerrece ödün vermeksizin, "Çok iyi niyetlisiniz, ama Rabbim yaptığı iyiliği gösterişe dönüştürenleri sevmez" diyor, "Kısmet neyse o olur. Bu gitar Türk rock müzik tarihinin çok önemli bir parçasıdır. İnanıyorum ki onun kıymetini bilecek birileri de er ya geç çıkacaktır. Ben onunla çok ekmek yedim, şimdi sıra bu iki küçük yavrunun haklarını almalarında. Sattığımda gitarın parasını son kuruşuna kadar Mohaçkale'ye göndereceğim."
Bu güzel sohbetin ardından da bize, bundan sonraki müzik çalışmalarında kullanacağı ikinci gitarıyla unutulmaz bir solo konser veriyor Asım Can Gündüz. Onun da akort bölümünde de tıpkı "Jenny"de olduğu gibi bir besmele yazılı. Hani bazıları "Şapkasız çıkmam" derdi ya; sahneye besmelesiz çıkmamak da onun hayat düsturu olmuş. O güzeller güzeli gitar henüz lâyık olduğu fiyata satılamamış olsa bile biz böylesine geniş gönüllü bir insanla tanışmış olmayı kendi adımıza bir bahtiyarlık addediyoruz ve kulaklarımızda bu sıradışı müzik adamının vedâ mahiyetindeki sözleri kalıyor:
"Sahip olduğumuzu sandığımız hiç bir şey gerçekte bizim değildir. Allah'ımızın nazarında ancak paylaştığımız kadar değerliyiz."
