Deşilmiş ve etrafa saçılmış… İfşa olmuş… Ele verilmiş… Bir şeyleri geri dönülmezcesine yitirmiş ve artık hep biraz eksik kalacakmış gibiydim.
Sayfalarını kokladım. Kitap kokusunu oldum olası severim. Şimdi o kokuya benden de bir şeyler katılmış olması, bin yıllar öncesinden esip gelen bir rüzgâra karışmak gibiydi.
Arkadaşlarıma.
YAZMA UĞRAŞI BİR DOST GİBİ GİRDİ HAYATIMA
Bu soruya iler tutar bir yanıt verilebileceğini sanmıyorum. Yazma uğraşı, nereden, nasıl geldiği belli olmayan bir dost gibi giriverdi hayatıma. Yine de ilk öykümü on yedi yaşındayken, üniversitede hazırladığım bir ödev vesilesiyle yazdığımı söyleyebilirim. Öyküm gerek hocamız, gerekse öğrenciler tarafından çok sevilmişti ve ben eve gittiğimde kendi kendime, “Vay be! Serdar! Sen yazabiliyorsun!” demiştim. Daha o yaşta kendisine bunları söylemiş birinin ilk eserini kırk üç yaşında verebilmiş olması ise bir başka ve uzun bir hikayeye dayanıyor.
Benim için, bir öyküyü ya da romanı kafamda tasarlamak hülyalı bir iş olsa da tasarladıklarımı yazıya dökmek ciddi bir mesai gerektiren, sıkıcı bir iştir. Bu yüzden gecenin efsunundan, okuyup hayaller kurmak için yararlanır, yazma işini sabah saatlerine bırakırım. Güzel bir kahvaltı sonrası, taze bir kahve eşliğinde yapılan yazı çalışmasının yerini hiçbir şey tutamaz.
Eserlerim üzerinde düşünürken kağıt kalemle çalışmayı severim. Onları yazıya geçirirken ise bilgisayara başvururum. Akademik metinler üretirken sayısız not defteri tüketmişliğim vardır ama bunun dışında defter kullanma alışkanlığım yoktur. Yazma sürecinde, bildiğimiz, beyaz A4 kağıdından daha iyi bir arkadaş olamaz benim için. Kullandığım kalemler de standarttır. Savruk bir hayatım olsa da belli konularda ritüellerine sıkı sıkıya bağlı biriyim.
