Filmin final sahnesindeki okul baskınında beni rahatsız eden bir şey olmuştu. Hatta yönetmenin, işin o kısmını abarttığını düşünmüş ve yakıştıramamıştım. Finalde, arkadaşlarını ve öğretmenlerini öldüren iki genç öyle duygusuz, öyle kayıtsız yapıyorlardı ki bu öldürme işini. 'Koca Gus Van Sant, burada karakterlerin duygularını çözümleyememiş' diye düşündüğümü bile hatırlıyorum. O denli rahatsız ediciydi kayıtsızlıkları ve duygusuzlukları.
Sonra dünya bize haber görüntülerinde, fotoğraflarda öyle görüntüler izletti ki, 'Sant az bile çekmiş' diyeceğim bir noktaya geldim.
Elephant'taki duygusuzluğu ve kayıtsızlığı IŞİD'in özenle videoya kaydettiği görüntülerde izliyorum mesela. 'Bir insan teki bir diğer insan tekini nasıl bunca duygusuz, nasıl bunca umursamaz öldürebilir' diye soruyor ve bir cevap bulamıyorum.
Son örnek, South Carolina'dan geldi mesela. Dylan Storm Roof isimli 21 yaşında bir genç, bir Afro-Amerikan kilisesine girdi ve 9 kişiyi tek tek, gözünü kırpmadan öldürdü. Üstelik kilisede bulunan birini de 'seni öldürmüyorum ki burada gördüklerini dünyaya anlatırsın' diyerek hayatta tutacak kadar soğukkanlılıkla yaptı bunu.
Ben, olaydan kısa bir süre sonra yakalanan Dylan'ın verdiği ilk fotoğraflara takılıp kaldım. Az önce 9 kişiyi öldürmüş ve yakalanmış birinin ne bileyim sinirli, ürkek, korkmuş, kızmış, öfkelenmiş falan olmasını... Kısaca yüzünde 'doğal bir ifade'nin yer almasını bekleriz değil mi? Hayır. Dylan'ın fotoğrafında daha önce ayna karşısında defalarca çalıştığına emin olduğum bir 'kayıtsız küstahlık' pozu vardı.
Az önce 9 kişiyi katletmiş biri olarak medyaya 'çalışılmış bir poz vermek.' Bence modern dünya için sözün bittiği yer burasıdır. Bence artık hiçbirimiz güvende değiliz. Her an biri, fevkalade büyük bir kayıtsızlıkla herhangi birimizi öldürebilir ve ardından Dylan'ın bakışlarına benzer bakışlarla pozunu verebilir.
Hep birlikte korkalım bundan.
