Biz ailemizin yanında mücevher gibi büyüyelim. Elleriyle beslenelim. Kucağından inmeyelim. Prens masallarına inanalım. Karanlıktan korkarız diye ara ışığı açık bıraktıklarını numara uykulardan öğrenelim. Saçlarımızı okşatarak taratalım. Kanayan dizimizin yarasını onlar öpmeden bantlamayalım. Ayakkabımızın topuğu vuruyor diye kucaklarda taşınalım, yokuş çıkartalım. En sevdiğimiz oyuncak ev için ağlayalım, tek göz yaşımıza dayanamayıp iki işe başlatalım. Bellerini bükelim.
Büyüyelim.
Okuyalım.
Nasıl iyi, faydalı insan olunur üzerine eğitim alalım. Arada da aşk kitaplarından gençliğin toz pembe hayallerini kuralım. Üniversiteye giden kocaman kızlar da olsak saat başı aç mı, üşüyor mu diye merakta bırakalım. Meslek edinelim, para kazanalım. Ayaklarımızın üzerinde dahi duralım.
Sonra birini adam yerine koyup, ailemiz gibi hayatımızı avuçlarında koklayıp saklayacak zannedip evlenelim. 9 ay ağrı yüklenip bebeğimizi taşıyalım. Doğumun sıkıntısından sonra nur yüzlü evlatlar verelim. O, elini sürüp bebekle ilgilenmesin.
Sonra, en kıymetlinin gözü önünde seni dövsün, vursun, boğazlasın, kessin, yaksın. Nefes almaya dahi hak vermemek gerekirken, lütfen artık ölen bir başka kadının üzerimizde hakkı kalmadan, kadınlara yapılan her türlü şiddeti eşit tutarak saldırganların en ağır cezayı almalarını istiyorum. Bugün elimizi inciten, yarın canımızı alıyor zira.
Herkes evlilik öncesi psikolojik muayeneden geçsin. Psikolojik sonuçlar, fiziksel olanlardan çok daha tehlikeli sonuçlara varabiliyor.
Varolan problemler için rahatsızlığı kabullenmesi sağlanıp tedavisine gidilsin. Şiddet, cinayet suçlarının sonuçları hata kabul etmeyen, bencil, empatiden yoksun kişilerde daha çok görüldüğü malum.
Ve eğitimin en alt kademesinden itibaren, ailesiyle problemler yaşayan çocukların okuldaki psikoloğuyla aile kavramına ilişkin yanlış algılarının düzeltilmesi ve çevreye sağlıklı bireyler yetiştirmek üzerinde sıkça durulmasını bir toplum ve ruh bilimci olarak istiyorum.
