Öykülerini daha önce Post Öykü, Heceöykü, Olağan Hikâye, Öykü Gazetesi Trendeki Yabancı, Lacivert Öykü ve Şiir Dergisi, Yük Edebiyat, İshak Edebiyat gibi dergilerde okuduğumuz Hüseyin Kılıç’ın ilk kitabı Şimdi Karşıya Geçebilirsiniz raflarda yerini aldı. Kitabıyla ilk karşılaşma anını anlatan Kılıç, “İçimden “Vay be, gerçekten kitabım çıktı!” demiş olabilirim” diyor.
İlk öykümün Post Öykü’de yayımlanacağını öğrendiğimde şaşırdım, sevindim ama bir yandan da anlam veremedim. Yani elbette kabul edilsin istiyordum ama yine de beklemiyordum. Bu haberi çevremdeki herkesle paylaşıp heyecanla derginin çıkacağı zamanı bekledim. Hatta dergi gelene kadar birkaç kez kitapçıya gittim. Oldukça mutluydum. Bununla birlikte ilk öyküden sonraki bir yıl başka kabul eden olmadı. Ama sürecin devamında çok sayıda öyküm yirmi civarında dergi ve platformda yayımlandı. Kitap da biraz bu sürecin olağan parçası gibi oldu ama yine de yazdıklarımı birilerinin kabul etmesi, başka birilerinin okuması ve en sonunda kitaba dönüşmesi düşündükçe iyi hissettiren bir şey.
Önce kapağa sonra ithaf sayfasına baktım sanırım. “Canım Anneme, Canım Babama” ithaflarını görünce duygulanmış olabilirim. Kitabın kalan sayfalarından daha önemli bir sayfaydı bu benim için ve oradaydı. Sonra da içimden “Vay be, gerçekten kitabım çıktı!” demiş olabilirim.
Lise arkadaşlarım Hacer ve Mert’e. Kitap duyurusu 1 Ağustos’ta yapıldı ve yayınevi de yazar kopyalarını bu tarihten sonra bana gönderdi. Kitaplar bana ulaşmadan internetten sipariş veren arkadaşlarım kitabı ellerine alıp fotoğraf yollamışlardı bile. O hafta buluşacaktık ve Hacer elinde kitaplarla geldi. Gittiğimiz restoranda bir yandan ne söyleyeyim diye menüye öte yandan ne yazmışım diye kitabıma bakıyordum.
BAŞKA GERÇEKLERE KAÇMA İHTİYACI
Önce blog yazarak başladım diyebilirim. “Reklam Fikirleri” isminde bir blogda kendi kendime markalar için fikirler üretip yazıyordum. Ayrıca bireysel olarak ya da arkadaşlarımla birlikte farklı bloglarda da yazdım birkaç yıl. Bunların hikâyeye nasıl dönüştüğünü ise hatırlamıyorum. 2010 civarında yazıp sadece arkadaşlarıma gönderdiğim hikâyeler var ama kitaba gelen süreç 2019’da yeniden hikâye yazmaya başlamamla bu noktaya geldi. Tetikleyen neydi, bilmiyorum. Belki bir şeyler anlatma ihtiyacı, belki babamın hastalığından dolayı başka gerçeklere kaçma ihtiyacı. Ama sebep ne olursa olsun güzel bir kurgu yaptığımı düşünmek iyi hissettirdi.
Hangisi denk gelirse. Düzenli, ritüelleri olan bir yazma sistemim yok. Hikâyenin hangi aşamasında olduğuma bağlı olarak kafamda konu dönüyor dönüyor ve şöyle yazayım böyle yazayım diyorum ve fırsat bulur bulmaz aklımdakileri yazıya dökmeye çalışıyorum. Bazen yapacak bir iş bulamıyorum ve bir şeyler yazayım bari, belki kalem akar gider diyorum. Bazen de bir fikir geliyor ve onu o anda yazmam, en azından anımsayabileceğim bir şekilde not almam gerekiyor çünkü o anki çarpıcılığına rağmen fikri unutabileceğimi biliyorum. Bu senaryoların hepsi günün herhangi bir saatinde olabiliyor.
Bilgisayar. Arada deftere yazdığım da oluyor ama yazımın kötü olmasından da kaynaklı olarak hemen bilgisayara geçirmem gerekiyor onları. Yoksa bir süre sonra kendim bile okuyamıyorum bazen. Birkaç kez seri yazma maratonu yaptım, üst üste 75, 100 gün farklı şeyler yazdım. Defter, sınırları belli olduğu için bu maratonlara daha uygun düşüyor. Ayrıca nostaljik ve romantik bir yönü de var ama yine bilgisayar daha kullanışlı benim için.
