Fransa-Almanya maçının oynandığı sırada Paris'te gerçekleştirilen 7 farklı saldırıda en az 127 kişi hayatını kaybetti.
Maçı Stade de France'ta takip eden spor muhabiri Loic Tanzi, yaşadıklarını yazdı.
İşte goal.com muhabrinin o yazısı:
Ne söyleyebiliriz? Bir festival gibi başlayan ve bir dramla biten dün gecenin ardından ne söyleyebiliriz? Dakika 17: Stade de France'ta ilk patlama sesi duyuluyor. O an için, tribünlerden gelen "Oley" sesleri, bunun bir biber gazı patlaması olduğunu düşündürdü bize. Çünkü Ligue 1'de her haftasonu birçok maçta duyuyoruz bu sesleri. Dakika 19: İkinci patlama duyuluyor ve bu sefer stada bir sessizlik çöküyor. Sahadaki 22 oyuncu, birkaç yüz metre ötede bir trajedi yaşandığından habersiz, futbol oynamaya devam ediyor.
Stade de France tribünleri yavaş yavaş, çok büyük bir şeyler olduğunu anlamaya başlıyor. O ana kadar yapılmış bir anons yok. Maç devam ediyor. Fransa gollerini attıkça tribünler coşuyor. Devre arasında üzerimizde bir helikopter tur atmaya başlıyor. Çalan telefonlar, gelen mesajlardan sonra artık kimsenin kuşkusu kalmıyor: Maç devam edemez. Daha sonra konuştuğum bir taraftar bana, "X kapısındaydık. Patlamalar duyduk ama hiçbir şeyden endişelenmedik o anda. Maç oynanırken, yavaş yavaş durumu anlamaya başladık." ifadeleriyle anlatıyor yaşadıklarını.
Buna rağmen Stade de France'ın dışında hâlâ büyük bir hareketlilik yok. İçerdeki 70 bin kişi paniğe kapılsın istenmiyor belli ki. Ve ardından maç bitiyor. İspanyol hakem son düdüğü çaldığı gibi stat anonsu geliyor: "Stadın dış kısmında yaşanan olaylar nedeniyle, çıkış için lütfen Batı yönündeki kapıları kullanmayınız."
Her maçtan sonra olduğu gibi basın toplantılarının yapılacağı salona gidiyorum. İşe devam etmek gerek. Ama tabii bir gözüm dışarıda. Tam bir kaos... Büyük bir kalabalık, çığlıklar, "Silahı var! Hepimize ateş edecek!" yakarmaları... İçeriye dönüyorum. Fransa Futbol Federasyonu kısa bir açıklama yapıyor: basın toplantısı yok, maç sonu röportajları yok. Fransa'nın İngiltere'yle oynayacağı maç da iptal edilebilir. Futbola ara vermek zorundayız.
