Joel Salinas, ilk kez tıp fakültesinde canı acıyan bir hasta gördün de, hastanenin tuvaletine koştu ve artık midesinde bir şey kalmayana kadar kustu. Tıp Fakültesi'nde 3. sınıftayken, aynadaki solgun yüzüne bakıyor ve kendisini yaşadığına inandırmaya zorluyordu.
Henüz bilmiyordu ama "
ayna dokunuşu sinestezisi
" adlı bir durum yaşıyordu. Her acı çeken birini gördüğünde veya sadece dokunduğunda, beyni aynı acıyı kendi vücudunda yeniden yaratıyordu. 2008'de bir gün de birini ölürken görmüştü:
- "Biri kalp krizi geçirdi ve tamamen hazırlıksız yakalandım. Kalp masajı yapılıyordu ve ben de yerde yattığımı ve bana kalp masajı yapıldığını hissediyordum, daha sonra solunum tüpünün boğazımdan aşağı sokulduğunu duydum."
Hasta 30 dakika sonra öldüğünde Salinas "ürkütücü bir sessizlik" duydu: "Fiziksel duyularımın tamamen yok olduğunu hissettim. Çok rahatsız ediciydi. Klimalı bir odadaymışım ve klima birden kapatılmış gibiydi."Tuvalete kaçtı ve kendisini gerçekten ölmediğine inandırmaya çalıştı ve bir daha asla böyle güçlü bir tepki vermemeye yemin etti.
Sinestezi, duyuların ayrı ayrı duyulması yerine, bir ya da birden fazlasıyla birleşmiş bir halde hissedilmesi durumu. Bazıları müzik duyduğunda bir tad alıyor, bazıları da harflere ve rakamlara baktığında renkler görüyor.
Sık sık reddedilmesinin ardından Salinas, kendi dünyasına kapandı. Saatlerce televizyon izledi ve vücudunun ekranda gördüğü her dokunuş ve hareketin yarattığı duyguları kopyalamasının tadını çıkarttı:
- "Çizgi filmde Road Runner dilini çıkarttığında, ben de dilimi çıkartıyor gibi hissediyordum. Çakala kamyon çarptığında ben de aynı hissi yaşıyordum."
Salinas, başkalarının hislerini paylaşması nedeniyle daha ilk gençliğinde diğerlerini daha iyi hissetirmenin, kendisini de daha iyi hissettireceğine karar verdi."İnsanları tedavi etmemeye" doğru çekildiğini düşündü ve tıp alanında kariyer yapmaya karar verdi.O zamana dek, deneyimlerinden kimseye söz etmedi çünkü herkesin dünyayı aynı şekilde algıladığını düşünüyordu.
Ancak 2005'te Hindistan'a yaptığı bir seyahatte durumun böyle olmadığını fark etti.Tıp Fakültesi'nden bir arkadaşı, renkleri harflerle birlikte algılayan bir grup insandan söz ettiğinde, Salinas çoğu kişinin böyle olduğunu söyledi."Bana baktı ve 'Bu kesinlikle çoğu kişi için geçerli değil' dedi."Ama durumunu anlamak, okulda yaşacağı zorlu deneyimlere hazırlanmasına pek yardımcı olmadı.
"Hastalarımın iyi olması beni çok yakından ilgilendiriyor, çünkü o anda bu benim de iyi olmam demek. Hastanede yatmak hastalar için çok yalnız bir deneyim olabiliyor ve bir şekilde onların yaşadıklarını hissedebilmek çok anlamlı oluyor" diyor.
