Avrupa Şampiyonasında bir takım eksik olduğu için turnuvaya davet edilmiş gibi: oyun karakteri ortaya koymayan, pas bağlantılarını sağlıklı yapamadığı gibi oyunun boyunu kısaltamayan, alan daraltamayan, temaslı oyunun varlığını bile inkar eden bir Milli Takım izledik. Üç maçta da futbol adına, mücadele adına, skor adına teselli golünden başka aradığımız ve beklediğimiz hiçbir şey yoktu.

Turnuva öncesinde final hedefi gösterilen, İtalya maçından sonra grup ikinciliği için motive edilmeye çalışılan, Galler karşılaşmasından sonra da en iyi üçüncülük hedefi koyulan A Milli Takımı’nın tüm bunları adeta elinin tersi ile itmesi gerçekten akıl alacak gibi değil.

Savunmadan oyun başlatmak isterken bile topu daha ikinci bölgede rakibe teslim eden, hücum bölgesinde çevresinde mayın tarlası varmışçasına kimsenin yanına yaklaşmadığı Burak Yılmaz’a atılacak toplarla ilkel bir anlayışa bel bağlamış bir takımın aldığı sonuç sürpriz sayılamazdı, öyle de oldu.

İkinci bölgede oyuncu değişikliklerine gidilmesine rağmen anlayışta değişim sağlayamayan Milli takımın oyuncu grubunun çoğunluğunun Avrupa’da oynaması değil, sorun Avrupalı gibi oynayamaması.

İkinci bölgeyi savunamadığı gibi geri dönüşleri de yapamayan Türkiye sadece uzaktan şutlarla sonuç üretmeye çalıştı fakat bunda da başarılı olamadı. Hakan’ın sol kenardan Burak’ın arkasına gelip pas organizasyonunu yapmaya başladığı 30. dakikadan sonra bu kez çabuk oynamaya çalışırken telaş yapınca yine aynı görüntüye dönüldü.

Gelin; “Avrupa Şampiyonasına, Dünya Kupasının gölgesinde katıldığı için motive olamadı” diyerek, her şeye rağmen bu çocukları imha etmek yerine, o büyük turnuvaya hazırlayalım.

Çünkü bu çocuklar bir turnuvayı daha hak ediyor düşüncesindeyim.