Sergen Yalçın geçtiğimiz sene sürpriz bir şekilde Gaziantepspor’la anlaştığında kabul edelim ki kendisinden beklentiler vasatın altındaydı. Önce ekonomik sonra da moral olarak çöküntüye uğramış bir takımı ayağa kaldırması da itiraf edelim birçoğumuz için “tesadüf” değerlendirmesine tabi idi. Bu sezon devre arasına doğru küme düşme adayları arasına giren Sivasspor’u Roberto Carlos’tan devralan Sergen Yalçın, kısa zamanda Orta Anadolu temsilcisinde ortaya koyduğu olumlu değişimle “hocalık” sıfatını hak etmiş oldu. Hemen herkes şunda hemfikirdir ki Sergen Yalçın bu ülkede yeteneklerinin hakkını layıkıyla verememiş dolayısıyla da evrensel alana dahil olamamış bir futbolcuydu. O ne düşünür bilmesek de bize göre futbolcu Sergen’in macerası aslında yarım kalmış bir hikayedir. Yorumcu olarak (kıskançlık yapmıyorum emin olun) ise ülke futboluna katabileceği bir değer olduğunu düşündürecek durumda olmadı. Teknik adamlık faslına geri dönecek olursak; Antep ve Sivas deneyimlerinden yola çıkarak, Sergen Hoca’dan futbolculuğunda yaptığı gibi “yeteri kadar” la yetinmeyip mesleğini “idare-i maslahat” seviyesinde bırakmaması ve bu işin hakkını vermesi durumunda memleket sınırlarını aşabilecek bir performans ümidi var sanki. Umarız ve dileriz ki Sergen Hoca, işin kolayına kaçıp küme düşmeye aday takımların lig ortasında müracaat ettiği “nöbetçi hocalar” kategorisine kendisini hapsetmez ve idealist davranıp kendisine ait bir takım yapmayı dert eder. Hem böylece “Yıldız futbolcudan hoca olur mu?” tartışmasına Türk futbolu olarak bir katkımız olmuş olur. Cüneyt Çakır Avrupa’da maç yönetti diye kendimizi avutmak sahiden komik oluyor çünkü. Haa bu arada son açıklanan FIFA sıralamasında 52. sıraya düşmüş Türk futbolu, ne diyelim; ha gayret 61’ e az kaldı...