I-

Ölümlerden ölüm beğendik. Uzunca bir aradan sonra, yani Barış Manço"dan bu yana en çok Mehmet Ali Birand"ın ölümünü beğendik. (Facebook jargonu ile söylüyorum.)

Ölümü bile "beğeniyoruz" dikkat buyurun lütfen. Ölüme şükretmiyoruz. Ölümden ders almıyoruz. Beğendiğimiz ölümler oluyor, beğenmediğimiz ölümler. "Mehmet Ali"nin ölümü"nü pek beğeniyor sosyal medya.

Aniden. Hiç beklenmedik bir şekilde. Öyle diyordu onu ananlar, henüz gitmiş iken hasretiyle yananlar.

Eşi Cemre Hanım Mehmet Ali şov adamıydı diyor: " Mehmet Ali büyük bir şovmendi. Bu da herhalde onun görebileceği en güzel şovlardan birisi oldu. Hepiniz ona büyük bir şevk verdiniz. Eminim o da sizlere verdi. Hepinize candan teşekkür ediyoruz. Yarın da gelirseniz merasimimize çok memnun oluruz"

Ve yarın oluyor. Herkes geliyor merasime. Meydanlar almıyor, avlu almıyor. Cemre Hanım bu "yollama"dan memnun: Tam da Mehmet Ali"nin istediği gibi bir tören oluyor... Cumhurbaşkanlarına layık bir törenle yolluyoruz. Çiçekli, böcekli…"

Hayatı boyunca her şeyi kocasının istediği gibi yaşamış olan kadın belli ki yasını tutmaya başlamak için herkesin geri çekilmesini bekleyecek. Sonra kendi içinde usul usul yaşayacak. Şimdi güçlü olması gerekiyor. Her şeye hakim olması, her şeyi organize etmesi lazım.

Şov adamı tam da şov dünyasının ağırlandığı bir günde öldü. Onlardan rol çaldı. Doğan Holding dünyanın "Şov"unu İstanbul"da toplamıştı, Cüneyt Özdemir sunuşu yapmak için Londralardan gelmişti. Kime niyet kime kısmet.

Barış Manço"dan bu yana naklen ölüm anını ikinci defa yaşamış olduk böylece. "Öldüğünü kabul edemiyorum" cümlelerini yekpare bir bütün olarak ikinci defa duyduk.

(71 yaş bile yetmiyor ölümü kabul etmek için. Hepimiz böyleyiz artık. Hadi ama nerede kaldı ölümsüzlük aşısı? "Her nefis ölümü tadacaktır" ayeti kerimesini bir yaz tartışma konusu yapmıştı beyaz Türkler. Sonra hep beraber anlam dünyamızdan sildik mi? Doktoru şaşkın. Neden öldüğünü anlamadım diyor. Nedenler, niçinler, nasıllar ölümü yok etmemize yetmiyor. Ne ki hepimiz ölümü öldürerek yaşamaya cehd ediyoruz. Yok aslında birbirimizden farkımız… Seküler zihniyetin haritası ölümü karşılama biçimlerinde aşikar.) Leydi Di"nin hemen ardından yas tutmaya hazır hale gelmişken karşıladık Barış Manço"nun ölümünü. İlk kitlesel, görsel, medyatik cenazemizidir Barış Manço"nun cenazesi.

Mehmet Ali Birand, Diyarbakır için açılmış yas dosyası ile İstanbul"da açılmış Şov dosyasının arasından geçip gitti. Ansızın, birdenbire, "reyting" tam da tavan yaptığı sıra.

İkinci defa merhumun arkasından ünlüler geçidine sahne oldu taziye cümleleri. ikinci defa siyasiler bağlandı. Başbakan yardımcısı Hastaneye koştu. Başbakan sıcağı sıcağına anılarını anlattı.

(Medya iktidar ilişkileri mi demiştik?)

İkinci defa çok uzaktakiler "en yakınlarını" kaybetmiş olduklarını söylediler. Öyle ya kim kimin evine her akşam geliyordu. Kim kime kendinden o kadar emin "Aman kimselere randevu vermeyin " diyordu.

Barış Manço adam olacak çocukların peşindeydi. Birand, adam olacak çocukları çoktan keşfetmişti.

Onu ananlar, Benimle rekabet ederdi ama her defasında ilk tebrik eden de o olurdu diyor.

Tutku, rekabet, çalışkanlık, başarıyı takdir.

Kırklı yaşlarını sürenlerin hepsi "Bu mesleği ondan öğrendim" diye başladı anlatmaya.

Diploma sahibi olmak mesleğe başlamak için gereklidir. Meslekte ilerlemek için değil lakin. Her mesleğin bir zanaat kısmı vardır bu da ancak bir ustaya çırak olmak ile yürünebilen bir yoldur.

II-

Mehmet Ali Birand"ın dayanışma ruhunu, imece usulü iş kotarma azmini, çömezlerine gösterdiği şefkati anlamak için Cemre Birand"a bakmak gerekiyor.

Cemre Birand"ın eşini anlattığı cümlelere ve meslektaşlarının arkasından söylediklerine bakınca ortaya bir "Çocuk adam" profili çıkıyor. Renkli kravatlar, renkli ceketler, kör gözüm parmağına sorular, çocuk adam profilinin en bariz özellikleri.

Mehmet Ali Birand"ın ekrana o kadar yakışması, Başbakan"ın kokoreç davetine çığlık atması, yaptığı iş ile fenafil bütünleşmiş olmasından kaynaklanıyor. Başkaları için iş olan şey, onun için bir çocuğun büyük bir ciddiyetle oyun kurmasına benziyor. Çocuklar oyun oynarken yorulmaz. Soru şu: Kimler çocuk kalır?

Cevabını bildiğimden soruyor değilim. Sahiden merak ettiğim için soruyorum.