Vaktiyle şöyle bir hikaye tasarlamıştım: Dünyanın bir yerinde bir şehir var ve o şehirde yaşayan insanlar, kendilerini yöneten ve gücü elinde bulunduran insanlarca esir alınmışlar. Çalışmayı istemedikleri işlerde çalıştırılıyor, yaşamayı istemedikleri hayatlar yaşamaya mahkum ediliyorlar. Şehrin sokakları "sıradan faşizm"in hükümranlığı altında inim inim inliyor. Bu düzen böyle yıllarca sürüyor. Ve sonra birgün insanlar kaybedecekleri hiçbirşeylerinin olmadığını farkediyor ve herşeyi sona erdirmeye karar veriyorlar. Bir plan yaparak kulaktan kulağa yayıyor ve şehirdeki bütün insanları bu plandan haberdar ediyorlar. Gece olup da faşist güçler uykuya daldıklarında, şehirde yaşayan bütün insanlar yataklarından kalkarak, sessizce bulundukları binaların çatılarına çıkıyorlar. Böylece şehrin bütün çatıları, binlerce esir insanla doluyor. Sonra içlerinden birinin verdiği komutla, hepsi aynı anda çatılardan atlıyorlar. Binlerce insanın aynı anda yere düşmesinin yol açtığı sarsıntı, esaretin alışkanlık haline getirildiği şehri yerle bir ediyor.

"Bir Şehrin Kıyameti" adını verdiğim bu hikaye daha sonra bana aşırı fantastik ve uçuk gelmişti ve bu nedenle hiçbir zaman kağıda dökmedim.

Gazetelerde okumuşsunuzdur; meğer vaktiyle Mao''nun da benimkine çok benzeyen planları varmış ve CIA da bu planları fazlasıyla ciddiye almış!

Mao''nun planına göre, bir milyar Çinli aynı sıçrayacak ve tetikledikleri sarsıntı dalgası ile Amerika''da şiddetli bir deprem meydana getireceklermiş.

Bu plan bir şekilde Amerika''nın hassas antenlerine takılmış ve CIA tarafından incelemeye alınmış.

Yapılan inceleme ve araştırmaların sonucunda Mao''nun bu planının ciddi bir tehlike olduğu sonucuna varılmış.

Bu haberi gazetelerde okuduğumda iki nedenle çok şaşırdım: O nedenlerden birincisi, Mao gibi bir adamdan daha zeki olduğumu görmüş olmamdır. Benim bir hikaye için bile fazla fantastik ve uçuk bulduğum bir fikri, Mao ciddiye almış!

Beni şaşırtan ikinci neden ise; Mao''nun fazlasıyla fantastik ve uçuk fikirlerini ciddiye alan CIA''nın, benim Mao''ya nazaran daha mantıklı ve oturaklı fikirlerimden hiçbirini tehlikeli bulmamış olmasıdır. Ciddiye alsalar, bugüne kadar pardesülü ve kara gözlüklü adamlarından birini mutlaka bizim sokağa göndermiş olurlardı.

Oysa ben, her sokağa çıktığımda böyle adamlarla burun buruna gelmeyi ve kendilerinden tişörtümü imzalamalarını istemeyi hayal etmişimdir.

Sırf bu yüzden, tedbirli dolaşmayı ve üzerinde renkli harflerle "CIA" yazan sarı tişörtümü gömleğimin altına giymeyi hiç ihmal etmem!

Ama heyhat!.. Bir milyar Çinli''yi zıp zıp zıplatacak kadar uçmuş adamları sırf şöhretli oldukları için ciddiye alan CIA, benim ciddiye alınmayı çok daha fazla hakeden bir kısım fikirlerimi nedense görmezden gelmeyi yeğlemiştir.

İşte herşey ortada! Ben kesinlikle Mao''dan daha zeki ve daha oturaklı bir tipim!

CIA''in beni ciddiye alması için ille de sözümü dinleyecek bir milyar adet zıplayan Çinli mi bulmam gerekiyor?

Pes yani!..