Mardinkapı şen olur / Buralarda yar seven / Mutlaka verem olur
Diyarbakır"dayım.
Tevekkülle sıvanmış, tebessüm rengine boyanmış bir şehir.
Camiler, kiliseler, evler, köprüler; söğüt gibi usul usul sallanıyorlar.
Hayat dolu, uysal bir ahenkle.
İstanbul"un ezanları duyuluyor buradan.
Normalde şehirler katıdır. Mimariye, taşa bakar, şehrin meşrebini, mizacını anlarsın.
Diyarbekir, jöleyle, reçelle yapılmış bir soyut resme benziyor.
Sebepsizce gözlerim doluyor. Kaldı ki ben "Sert erkekler dans etmez" ekolündenim.
Hasan Paşa Han"da çay içiyorum.
Burada bir sandalye versinler, üstünde yaşar giderim.
Bunu, yazar Berrin Karakaş"a söylüyorum.
"Sana hemen bir sandalye verirler" diyor.
Şehirleri insan gibi düşünün:
Londra mesela komedyenlikten gelme bir bürokrata benzer.
Ankara, kafası çalışan bir canlı heykeli andırır.
İstanbul kılıktan kılığa girer…
Diyarbakır ise kaderin ayırdığı sevgili gibi.
Kavuşsan bile hasret bitmez artık.
Ne söylesen, ne yapsan olmaz.
Tam da bu nedenle sanırım, her tebessümde, % 5 ila % 99 oranında acılık var.
Tam da bu nedenle Dicle, on gözlü köprünün altından gözyaşları gibi süzülüyor…
Tam da bu nedenle herkes birbirine sırdaş sanki…
Diyarbakır"da nereye gidersen git, ne yaparsan yap, ne söylersen söyle… fonda bir ağıt, bir figan, bir iç çekiş…
Bakışlar, adımlar, taşlardan hüzün taşıyor.
Ballanmış, pişmiş, hayatın manası denkleminin paydası haline gelmiş, tarifsiz, karmakarışık bir ince sızı.
Burada cennette değilsin.
Burada cehennemde değilsin.
Fakat burada artık dünyada da değilsin.
Karışık, lakin kaotik denemez.
Kahve cehennemden geliyor, köpüğü cennetten.
Gazeteci İrfan Aktan dünya tatlısı bir genç adam.
İlk kez rastlaşıyoruz.
Diyarbakır"da yerel gazete çıkardıkları yıllardan bahsediyor.
Murat Uyurkulak"ı çınlatıyoruz.
"Barış süreci" soruları soruyorum.
Fakat anlıyorum ki barış Diyarbakır"ın ruhuna ezelden işlemiş zaten.
Anlıyorum ki tüm dünya savaşsa, kan revan içinde kalsa, Diyarbakır"dan barışı öğrenebiliriz.
Hayretler içindeyim.
Cidden böylesini beklemiyordum.
Alışveriş yaparken bile, fiyat sorar söylerken bile kaybolmayan bir şiirsellikten bahsediyorum sevgili okur.
Masada "Pe Ke Ke" diyen de var, "Pe Ka Ka" diyen de.
Gayriihtiyari "Pe Ka Ke…" diyorum.
