Ab sudur ve dest el.

Su ile elin birleşmesinde ne var?Bir sevda, bir hasret, bir kavuşma arzusu.

Cenab-ı Hak "Biz canlı olan herşeyi sudan yarattık" buyuruyor.

Oysa insanın aslı topraktır bilirsiniz. Lakin biraz suyla karışmış bir toprak, düpedüz balçık yani.

Toprakla su birbirinden uzak düşmüş Adem ile Havva gibidir.

Gün geçer hasret koyulaşır. Su başını taştan taşa vurup asırlar boyu âvare dolaşır. Güneşin altına gerilen toprak bağrını şerha şerha yararak vuslat gününü bekler.

Âb sudur ve dest el.

Toprakla suyu kavuşturan kudrete binlerce şükran.

Ne görkemli buluşmadır o; can kuşu kanat çırpar, her yönden bereket fışkırır.

Hayat denilen anlaşılmaz şey orada beliriverir; tohum çatlar, çocuk doğar, çimenin yeşil ucu toprağı yarıp çıkar.

İşte bu harekettir, canlanmadır; gafletten, ataletten, meskenetten kurtuluştur.

Abdest alan mümin suya kavuşmuş toprak gibidir.

Azaları üzerinden geçerken serin sular; kuru gövdeden yapraklar, çiçekler göverir.

Bütün bu çabalama, bu hazırlık Hakk''ın huzuruna çıkılacağı içindir.

Abdest namazın kapısı değil midir?

Hakka varan kişi içini ve dışını temizlemiş olmalı değil midir?

İşte abdest bizi temizler.

İçimizi, dışımızı nur ile doldurur.

Ellerimizi yıkarken, bu ellerle ne günahlar işlediğimizi biliriz.

İşte onlar parmaklarımızın arasından kayıp giden sulara karışır ve temizlenir.

Abdestin suyu günaha bakan gözleri, günahla kızaran yüzü de arındırır. Ağzı abdest suyu ile çalkaladığımız zaman, bizi günaha sokan kelimeler, bu kelimeleri oluşturan dil ve dişler pîr ü pak olur. Başımızı mesh ettiğimizde zihnimizden geçen günahlar bir bir dökülür. Kulaklara değen abdest suyu bu organın dikkat kesilip dinlediği günahkâr sözleri siler süpürür.

Ve en nihayet bizi günahın kapısına kadar yürüten ayaklarımızı yıkarız. Onlar da günahtan kurtulmuş olur.

İki cihan serveri Peygamberimiz Efendimiz şöyle buyurmuş değil midir: "Ümmetim kıyamet gününde, yüzleri, elleri, kolları parlak bir vaziyette çağrılacaktır.

İşte bu parlaklık abdestin izidir."

Namaz nurdur, sadaka bürhandır, sabır ziya, temizlik imanın yarısıdır. Ve abdest bu temizliğin anasıdır.

Yani âb su ve dest eldir.

Su ile elin birleşmesi abdesttir. Su bulamayan mümin teyemmüm eder. Yani elini toprağa sürter. Toprak da bir temizleyendir.

O da sudan gelen bir can taşır.