Yeni Şafak, bir çok açıdan 'ne yazdığına' önem verilen bir gazete. Bunu ölçmemize yarayacak bir çok gösterge var ve başka gazetelerde Yeni Şafak'ı konu alan yazılar, bu göstergelerden sadece biri.
Başka gazetelerin -tabir caizse- sataşmaları, bazen benim ilgi alanıma da giriyor. Sabah'tan Emre Aköz'ün, Yeni Şafak'ın Kitap Eki'ne kapak olan 'soy sop araştırmaları' hakkındaki yazısı, bir değerlendirmeyi gerekli kılıyor.
Yeni Şafak, Kitap Eki'nin geçen sayısında 'Soy sop kitapları kontrolden çıktı' diyordu. İç sayfalarda, Mehmet Barlas'tan bu alana çok ilgi duyan Şevket Eygi'ye, Nuray Mert'ten Müfit Yüksel'e kadar bir çok yazarın, ülkenin bütün sorunlarını Sabatayistlerin mevcudiyetine bağlayan, adeta, Türkiye'deki 'siyaset'i, devlet yapılanmasını 'soy sop teorisiyle' izah etmek isteyen eğilime dair görüşlerine yer verildi. Ortaya, bütün sorunları 'Sabatayizm' olgusuna indirgeyen bakışaçısının sağlıklı olmadığı şeklinde bir sonuç çıktı. Ayrıca, adındaki, soyadındaki harfler dahil bazı 'sudan' sebeplerle insanları 'dönme' olarak yaftalayan yargının yanlış olduğu anlaşılınca da, 'yanılmış olabilirim' diye sıyrılıp çıkan sorumsuz yazar tavrı da, bir ölçüde sorgulanmış oldu.
Soy sop araştırmalarıyla şöhret bulan Soner Yalçın, son kitabında arkadaşımız Abdullah Muradoğlu'ndan Muradoğlu'nu mahreç göstermeksizin iktibaslar yapmıştı. Bu konu da Muradoğlu'yla konuşuldu.
Emre Aköz, mealen, şöyle diyordu: Yeni Şafak'ın da içinde bulunduğu çevre, aslında, soy sop teorilerini sever. Şimdiye kadar ses çıkartmıyorlardı, Soner Yalçın, 'Beyaz Müslümanlar'ın Sabataycılığını gündeme getirince, yani olay kendilerini ilgilendirince tepki gösterdiler.
Aköz'ün iddiası, kendi mahallesinin 'şablon'una uyuyor. Şablonla düşününce, söylenen doğruymuş gibi görünüyor. Gerçeklerle karşılaştırınca, Aköz'ün yargısı yanlış. Çünkü Yeni Şafak, insanların soyunu sopunu bütün sorunların temeline yerleştiren bir bakışaçısına hiç bir zaman prim vermedi. Eski bir Yeni Şafak yazarı olan Aköz, bu kadarını düşünebilmeliydi. Ama dedim ya, şablonlar!
